W sobotę 10 kwietnia odbył się pogrzeb legendarnego, polskiego wokalisty - Krzysztofa Krawczyka. W ostatniej drodze towarzyszyli mu bliscy i przyjaciele. Po kim odziedziczył talent i miłość do sceny? Jego rodzice również byli związani z estradą. Kim byli ojciec i matka Krzysztofa Krawczyka? Krzysztof Krawczyk był artystą, jakich mało... Tak zapamiętamy legendę polskiej piosenki Kim byli rodzice Krzysztofa Krawczyka? Dzieliło ich 16 lat Krzysztof Krawczyk nie był jedyną osobą w swojej rodzinie, która kochała muzykę. Jego rodzice również byli z nią związani. Słynny wokalista w wywiadach często podkreślał, że to właśnie mama i tata zarazili go pasją do śpiewania. Rodzicami Krzysztofa Krawczyka byli January Krawczyk i Lucyna z domu Drapała. Oboje byli aktorami i śpiewakami operowymi, ojciec Krzysztofa dodatkowo dyrygował orkiestrami rozrywkowymi i śpiewał jako tzw. refrenista na polskich statkach pasażerskich na Oceanie Atlantyckim. Dzieliło ich 16 lat (mama wokalisty była młodsza od jego taty), jednak darzyli siebie silnym uczuciem. Krzysztof Krawczyk w jednej z rozmów ze swoim przyjacielem i managerem Andrzejem Kosmalą wyznał, że jego rodzice pochodzili ze skłóconych ze sobą regionów Polski. „Mój ojciec pochodzi z Sosnowca, a mama z Bielska-Białej, a więc z dwóch regionów Polski nastawionych do siebie antagonistycznie. Nie lubili się Zagłębiacy ze Ślązakami. Jestem owocem związku dwóch zwaśnionych regionów, których przedstawiciele zapałali do siebie miłością” - opowiadał wokalista. Czytaj także: Rodzinna tajemnica Krzysztofa Krawczyka. Przyjaciel ujawnił prawdę o adopcji Fot. Agnieszka Meissner/FORUM Krzysztof Krawczyk z mamą Lucyną Krawczyk, Poznań 1994 Rodzice Krzysztofa Krawczyka: jak się poznali? January Krawczyk i Lucyna z domu Drapała poznali się w fabryce amunicji, w której ojciec Krzysztofa zatrudnił się gdy podczas II wojny światowej nie mógł pracować w swoim zawodzie. „Mój ojciec był przystojnym mężczyzną, od razu zareagował na zgrabną, z figlarnymi oczyma osóbkę, od razu poczuli do siebie słabość. Ojciec puścił do niej oko w takim przedwojennym, uwodzicielskim stylu, a mama się na to bardzo obruszyła. No, i potem – jak mi mama opowiadała – zaczęli się spotykać” - mówił Krzysztof o początkach znajomości swoich rodziców. Krzysztof Krawczyk urodził się w 1946 roku w Katowicach, gdzie jego ojciec regularnie występował na scenie Teatru Miejskiego. W kolejnych latach rodzina Krawczyków kilka razy zmieniała miejsce zamieszkania ze względu na obowiązki zawodowe rodziców. Mieszkali w Białymstoku, Poznaniu, Łodzi... W Łodzi Lucyna Krawczyk występowała z mężem na scenie Teatru Muzycznego. Małżeństwo zdobywało uznanie zarówno publiczności jak i krytyków. Czytaj także: Ten dom był jego azylem. Tak mieszkał Krzysztof Krawczyk Krzysztof Krawczyk o rodzicach Krzysztof Krawczyk szybko podbił polską scenę muzyczną, a w 1964 roku założył zespół Trubadurzy. Ojciec od początku mu kibicował. Niestety January Krawczyk nie dożył największej sławy syna. Zmarł w 1965 roku. „Pamiętam, jak usłyszał na próbie nasze śpiewanie na głosy, to od razu zadzwonił do dyrektora estrady i powiedział mu: „Mam tu kurę, która będzie znosić złote jajca”. Dyrektor na to: „Matury mają te kury?”. „Nie”. „Jak zrobią matury, niech przyjdą”. W zasadzie dyrektor nas uratował, bo my nie chcieliśmy robić żadnej matury. Woleliśmy grać na gitarach”, wspominał Krzysztof w 2013 r. w wywiadzie dla Plejady. Krzysztof Krawczyk wiele razy w rozmowach z mediami podkreślał jak ważną rolę w jego życiu odegrali rodzice. „Zawsze była opiekuńcza, jak byłem chory jako dziecko, dbała o mnie. Była utalentowaną aktorką, śpiewaczką, a jednocześnie dobrą, energiczną kobietą, dbała, żeby dom był ciepłym, przytulnym miejscem. Wychowała mego syna, gdy ja wciąż koncertowałem, była dla niego drugą matką. Zawsze myślałem, że ojca kocham bardziej, teraz widzę, że to się wyrównało”, mówił o mamie na łamach Gali. Czytaj też: Tragiczny wypadek, zdrada drugiej żony. Los nie szczędził ciosów Krzysztofowi Krawczykowi Śmierć rodziców była dla wokalisty wielkim ciosem. Odejście Januarego Krawczyka sprawiło, że Krzysztof na kolejne lata odsunął się od Boga. Przez 18 lat był ateistą. Nawrócił się dzięki ukochanej żonie Ewie. Jego biografowie cytują słowa, które miał wykrzyknąć na pogrzebie taty, że „Boga nie ma”. „Powiedziałem, że „skoro Pan Bóg jest miłością, to jak mógł mi zabrać w tym wieku, kiedy był najbardziej potrzebny, ojca?! Więc go nie ma”, wyznał Krzysztof na łamach Gazety. Krzysztof w wywiadzie dla Gali przyznał, że śmierć ojca była dla niego najgorszym momentem w życiu. „Wydawało mi się, że to największa tragedia, jaka może być. Ranę po nim noszę w sobie do dziś, nie zagoiła się zupełnie, czasem się otwiera i boli”. Moje wspomnienia:na scenie mój Tata z Mamą i słynny aktor Ludwik Benoit! Opublikowany przez Krzysztof Krawczyk Piątek, 5 lutego 2021 Lucyna Krawczyk zmarła w 2006 roku. „Kiedy jego żona odebrała telefon z prywatnego domu opieki pod Łodzią, w którym przebywała jej ciężko chora teściowa, Krzysztof Krawczyk miał właśnie wychodzić na scenę. Wiedziała, że w takiej chwili nie może powiedzieć mężowi, iż jego matka nie żyje. Dopiero gdy po udanym koncercie zszedł ze sceny, odważyła się przekazać mu tę smutną wiadomość. To był dla niego szok”, podawał Fakt. Po stracie matki Krzysztof szybko wrócił do pracy, aby łatwiej było mu przetrwać trudny czas. „Jestem zaskoczony, że śmierć matki wywołała we mnie taką traumę. Tylko jak jestem zajęty pracą, w ferworze roboty, nie myślę o niej, nie cierpię. (...) A teraz, po śmierci matki, czuję się, jakby mi ktoś uciął nogę. Czuję się inwalidą w sensie psychicznym”, przyznał w rozmowie z Galą. Krzysztof opowiedział też o ostatnich chwilach życia matki. Ujawnił, że jego mama zmarła we śnie, a tuż przed śmiercią straciła kontakt z rzeczywistością. „Obdarzyła mnie uśmiechem, który nie był już z tej ziemi. Taki spokojny, szczęśliwy. Nigdy wcześniej nie widziałem takiego uśmiechu na jej twarzy. Już nie kontaktowała, ale w tamtej chwili wiedziała, że to ja. Uśmiechała się do mnie jak matka”, wyznał. Czytaj także: Ten widok porusza... Tak wygląda grób Krzysztofa Krawczyka kilka dni po pogrzebie

Informacje płynące z Krymu przesłoniły wszystko. Także wiadomości o znalezieniu szczątków komandorów Zbigniewa Przybyszewskiego i Stanisława Mieszkowskiego. Kim byli? Jakie to uczucie, kiedy nagle, nie wiadomo jak ani dlaczego, znika ktoś najbliższy? Na przykład ojciec. Tak się przecież stało ze Stanisławem Mieszkowskim. 20 października 1950 roku wyszedł na spacer z psem. Do domu nie wrócił. Aresztowano go pod zarzutem udziału w spisku. Nie był on pierwszym z zatrzymanych. Miesiąc wcześniej Główny Zarząd Informacji Wojska Polskiego aresztował kmdr. Zbigniewa Przybyszewskiego. Wkrótce dołączyli do nich Robert Kasperski, Wacław Krzywiec, Jerzy Staniewicz, Kazimierz Kraszewski, Marian Wojcieszek i Adam Rychel, czołowi oficerowie Marynarki Wojennej. Wciągnęła ich machina terroru. Czas wielkiej czystkiPrzemysław Szlosek z Instytutu Pamięci Narodowej w Gdańsku przygotowuje wystawę poświęconą tzw. sprawie komandorów. Ma być gotowa pod koniec tego roku. Można powiedzieć, że to kolejna próba przypomnienia sprawy sprzed ponad 60 lat, ale jedna rzecz na pewno będzie tu nowa - nareszcie wiadomo, gdzie są szczątki komandorów Mieszkowskiego i Przybyszewskiego. Tydzień temu potwierdzono, że zostały znalezione w kwaterze Ł, czyli na tzw. Łączce, Cmentarza Powązkowskiego w Warszawie. - Po umocnieniu się w Polsce komunistów w wojsku przeprowadzona została czystka na wzór tej, jaka w latach 30. przetoczyła się w Armii Czerwonej - tłumaczy Przemysław Szlosek. - Zaczęto od szeregowych, byłych żołnierzy AK i innych organizacji podziemnych, a potem stopniowo szukano wrogów systemu wśród oficerów i kadry dowódczej. Żeby się znaleźć na celowniku, wystarczył fakt odbywania służby w przedwojennym wojsku. W grudniu 1949 roku aresztowano kadm. Adama Mohuczego, byłego szefa Sztabu Głównego, i kmdr. Hilarego Sipowicza. W lipcu następnego roku Stanisław Popławski, główny inspektor wyszkolenia bojowego, odwołał ze stanowiska kadm. Włodzimierza Steyera. Czystka nabierała Aresztowanie Mieszkowskiego, Przybyszewskiego i pozostałych komandorów było odpryskiem tak zwanej sprawy generałów, w której grupę oficerów, ze Stanisławem Tatarem na czele, oskarżono o szpiegostwo - mówi Przemysław Szlosek. - Tropy rzekomo prowadziły też do Marynarki już nie potrzebujemyPowodów, żeby aresztować komandorów, nie było. Należało je wymyślić albo wymusić na innych zeznania Za komandorami stała ich kariera. To byli oficerowie cieszący się szacunkiem podwładnych - podkreśla Przemysław Szlosek. - Wszyscy zapisali się w obronie Wybrzeża we wrześniu 1939 dowodził ORP Żuraw, Krzywiec był w obronie przeciwlotniczej, Kraszewski bronił pozycji pod Juratą, Rychel dowodził tzw. baterią duńską, a Wojcieszek 2 Morskim Dywizjonem Artylerii okryli się Mieszkowski i Przybyszewski. Jeden dowodził kanonierką ORP Generał Haller, drugi baterią im. Heliodora Laskowskiego. Do legendy przeszedł pojedynek artyleryjski prowadzony przez Przybyszewskiego z niemieckimi okrętami. Polskie pociski dosięgły pancernika Schleswig-Holstein. - Przedwojennych oficerów tolerowano tylko w pierwszych latach po wojnie. Byli potrzebni do zorganizowania na nowo Marynarki Wojennej. Kiedy pozyskano młode, zindoktrynowane w duchu komunistycznym kadry, można było się ich pozbyć - dodaje do samochoduInformacja Wojskowa działała według wzorców sowieckich: brutalność mieszała się z atmosferą strachu. Lękać się miała ofiara, ale też jego najbliżsi. Najważniejsza była niepewność następnego dnia. Krzysztof Zajączkowski, autor biografii Zbigniewa Przybyszewskiego, pokazał doskonale, jak tydzień po tygodniu, a potem dzień po dniu kontrwywiad osaczał swoje ofiary. Przybyszewski miał być pierwszym ze "spiskujących" komandorów, który tego doświadczył. Zniechęcony zwiększającą się presją i brakiem zrozumienia u przełożonych (w znaczniej części Sowietów), zdecydował się na wystąpienie ze służby. W piątek, 15 września 1950 roku zdał w magazynie wojskowym swoje rzeczy służbowe. Dwa dni później wyjechał do Warszawy, aby się stawić w Departamencie Personalnym MON i złożyć dokumenty niezbędne do przejścia w stan spoczynku. Udał się tam w poniedziałek, 18 września. Budynek departamentu opuścił o godz. 16, a niebawem, na warszawskiej ulicy, został zaproszony do samochodu. Natychmiast przewieziono go do Głównego Zarządu Informacji, nie informując przez następne dni rodziny o Mieszkowski nie wrócił ze spaceru. Adama Rychla zatrzymano w czasie podróży służbowej, a Roberta Kasperskiego ściągnięto z urlopu w ważnej sprawie służbowej. Marian Wojcieszek został aresztowany w jego własnym gabinecie, zaś Kazimierz Kraszewski wpadł w ręce informacji po wyjściu z pracy. W grudniu 1951 roku wszyscy byli już pod poddano brutalnemu śledztwu. Torturami fizycznymi i psychicznymi usiłowano wymusić na nich przyznanie się do wyimaginowanych win i donoszenie na siebie wzajemnie. Ci, którzy się złamali, próbowali odwoływać zeznania, oczywiście daremnie. Natychmiast wybijano im to z głowy, i to dosłownie. Kapitan Tadeusz Jędrzejkiewicz, który przeszedł przez więzienie na Mokotowie, wyliczył sposoby zdobywania zeznań, które w większości sprowadzają się do jednego słowa: "Bicie". Bito więc pałką, batem, innymi przedmiotami znajdującymi się w zasięgu ręki oprawcy. Wlewano nocą wodę do celi, kopano po nogach, wyrywano włosy z głowy, rozgniatano palce nóg butami, sadzano na nodze od stołka, bito pałką w pięty, smagano pejczem, miażdżono palce rąk. I tak dalej, i tym podobnie. Do tego konwejer, czyli śledztwo non stop dzień i noc przez kilka dni i szantażowanie zabiciem najbliższych. W imieniu Rzeczypospolitej (?)Proces komandorów rozpoczął się 15 lipca 1952 roku. Na ławie oskarżonych nie zasiadł jedynie Adam Rychel. Na skutek tortur był w zbyt ciężkim stanie psychicznym. Z człowieka o "pedantycznym usposobieniu, zachowującego powagę w każdych okolicznościach" (tak zapamiętał go Henryk Pietraszkiewicz, były podkomendny w OSMW), został strzęp człowieka. Niewiele lepiej wyglądali pozostali, ale sąd nie dociekał, dlaczego. Przybyszewskiego, Mieszkowskiego i Staniewicza uznano za organizatorów siatki dywersyjno-szpiegowskiej. Dostali karę śmierci, podobnie zresztą jak Wojcieszek i Kasperski. Więcej "szczęścia" mieli Krzywiec i Kraszewski - stanęło na dożywociu. Czy ma znaczenie to, że wyrok zapadł 21 lipca? Chyba nie. Może co najwyżej symboliczne. Dzień później Sejm ustawodawczy przyjął Konstytucję Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. Przy tej okazji Stanisław Popławski, czerwonoarmista w mundurze polskiego generała, a zarazem poseł, grzmiał, że "nieprzebyty mur, który istniał między elitarnym korpusem oficerskim a masą żołnierską w armii przedwrześniowej, stanowił jedną z przyczyn jej słabości. W Ludowym Wojsku Polskim natomiast między korpusem oficerskim a szeregowymi istnieje głęboka więź klasowa i ideologiczna, wypływająca z jedności interesów wyzwolonych z niewoli obszarniczo-kapitalistycznej robotników i chłopów. Pełnymi garściami czerpiemy z przebogatych doświadczeń okrytej sławą bojową Armii Czerwonej...". Stalin kończył właśnie dzieło zniewalania á la KatyńWyroków nie wykonano od razu. Skazani dostali czas na wniesienie próśb o ułaskawienie. Albo na oswojenie się z tym, co nieuniknione. Zginąć na placu boju to jednak coś innego niż trafić w ręce kata. Tutaj najgorsze jest czekanie, a przy tym zdanie się na łaskę Bieruta, który w owym czasie był panem życia i śmierci. Kmdr. por. Kasperskiemu i kmdr. Wojcieszce okazał "wielkoduszność". Dla kmdr. Stanisława Mieszkowskiego, kmdr. por. Zbigniewa Przybyszewskiego i kmdr. Jerzego Staniewicza nie miał litości. Jako pierwszy, 12 grudnia 1952 roku, zginął Staniewicz. Cztery dni później zgładzono pozostałych - strzałem w tył głowy. Ten sposób zabijania ma swoją nazwę: "metoda katyńska". Generalissimus Stalin, człowiek, który stał za śmiercią polskich oficerów w Katyniu, zmarł zresztą w marcu 1953 roku, niespełna trzy miesiące po egzekucji komandorów. Wraz z jego odejściem machina terroru zaczęła zwalniać obroty. Zaczęto nawet "naprawiać błędy". W 1956 roku wdowa po kmdr. Przybyszewskim dostała od prokuratora generalnego Mariana Rybickiego list z krótką informacją: "Zawiadamiam Obywatelkę, że postępowaniem Najwyższego Sądu Wojskowego z dnia 24 kwietnia 1956 r. postępowanie karne w sprawie męża Obywatelki Zbigniewa Przybyszewskiego, s. Józefa, zostało wznowione. Najwyższy Sąd Wojskowy po ponownym rozpatrzeniu sprawy stwierdził niewinność męża Obywatelki i uchylił wyrok Najwyższego Sądu Wojskowego z dnia 21 lipca 1952 r. (...) skazujący go na karę śmierci. Oznacza to całkowitą rehabilitację męża Obywatelki".Podobne zawiadomienia dotarły do rodzin pozostałych komandorów. Wszyscy zostali oczyszczeni z Przybyszewska nie doczekała momentu odnalezienia szczątków komandora. Zmarła w 1992 roku. Na uroczystości wręczenia not potwierdzających identyfikacje szczątków znalezionych na Łączce była wnuczka Przybyszewskiego, Janina Bogusławska. - Jestem szczęśliwa, że po tylu latach będziemy mogli złożyć szczątki dziadka w grobie i kłaść na nim kwiaty - powiedziała, a syn komandora Mieszkowskiego, Witold, dodał: "Dziś po raz pierwszy nie czujemy się obywatelami drugiej kategorii". [email protected]

Franciszek Walicki-zdj. Franciszek Bołt Dziennik Bałtycki. Franciszek Walicki to osoba, dzięki której muzyka polska brzmi właśnie tak a nie się 20 lipca 1920 roku w Łodzi. Jego rodzice pochodzili z Wilna, a rok 1920 to wiadomo, walka Polaków z Rosją zmuszeni uciekać do Łodzi i tam właśnie urodził się Franciszek gdy sytuacja się unormowała, wrócili do Wilna i mieszkali tam aż do wysiedlenia w 1945 Walicki ukończył liceum, a później w 1938 roku dostał się do Państwowej Szkoły Morskiej w Gdyni. Miał zostać marynarzem. We wrześniu 1938 roku wyruszył w długi rejs na żaglowcu „Dar Pomorza”.Dar Pomorza to statek szkolny Akademii Morskiej (Państwowej Szkoły Morskiej wówczas) w Gdyni. Dzisiaj taką funkcję pełni „Dar Młodzieży”. Natomiast wtedy właśnie młodych adeptów wysłano w rejs, który prowadził przez Maroko, Wyspy Kanaryjskie, Wyspy Zielonego Przylądka, Kolumbię, poprzez Jamajkę, aż wylądowali na Kubie. W czasie tego rejsu, Franciszek Walicki miał możliwość poznania znakomitego pisarza, którego książki polecam, a mianowicie kapitana Karola Olgierda Borchardta. Do Gdyni wrócili w kwietniu 1939 roku. Rok akademicki się już nie zaczął, bo 1 września 1939 roku rozpoczęła się II wojna jej początku Franciszek Walicki przebywał w Wilnie. Tam po raz pierwszy poznał Leopolda Tyrmanda, do którego postaci jeszcze wrócę, bo to bardzo ważna znajomość. Potem, kiedy 17 września 1939 roku do Wilna od wschodu maszerowali na Polskę żołnierze Armii Czerwonej –znalazł się w Warszawie, potem w 1945 roku, po zakończeniu wojny, został wcielony do Marynarki Wojennej. Tam, między innymi, poznał Mariana Brandysa. Pod dowództwem komandora porucznika Stanisława Mieszkowskiego, w sztabie głównym Marynarki Wojennej redagował „Przegląd Morski”, czasopismo wydawane przez Marynarkę potem przyszedł rok 1952, wtedy to był, tak zwany, proces komandorów. Komandorów Marynarki Wojennej oskarżono o zdradę, wielu z nich wtedy rozstrzelano, chowając w bezimiennych grobach na przykład na Powązkach, w tym Stanisława Mieszkowskiego. Wtedy to Franciszek Walicki wystąpił z Marynarki wojennej i od 1952 roku współpracował z „Głosem Wybrzeża”, pisząc recenzje, felietony. Poznawał wtedy wielu ludzi kultury z naszych terenów, a więc Lecha Bądkowskiego, Franciszka Fenikowskiego, Zbigniewa Kosycarza, ojca znanego nam doskonale Macieja Kosycarza, fotografika. Ale również poznał Agnieszkę Osiecką, która wtedy w Gdańsku bywała częstym gościem. A w połowie lat pięćdziesiątych, mieszkając tu w Gdańsku, zainteresował się jazzem. Był jednym z organizatorów pierwszych dwóch festiwali muzyki jazzowej w Sopocie. płytę można kupić w niektórych sklepach 🙂 Pierwszy festiwal odbył się w 1956 roku, od 6 do 23 sierpnia. Wtedy przeszła parada przez ulicę Monte Cassino. Pomagali mu w organizacji wspomniany Leopold Tyrmand, ten, którego poznał w Wilnie. Leopold Tyrmand, również pisarz. Najbardziej chyba jest znana- „Zły” –wspaniała książka. Przy organizacji festiwalu brali też udział Stefan Kisielewski, także Jerzy Kosiński. Pierwsza edycja tegoż odbyła się w 1956 roku. Gwiazdą wielkiej klasy był wtedy Krzysztof Komeda, znakomity muzyk. Pewnie wszyscy kojarzą jego kołysankę z filmu Romana Polańskiego”Dziecko Rosemary” czy przepiękną balladę z filmu „Prawo i pięść” – „Nim wstanie dzień”.Występowała również grupa „Melomani”, a także grupa jazzowa o bardzo ciekawej nazwie „Drążek i pięciu”.Drugi festiwal odbył się za rok, w 1957 roku, ale już nie w Sopocie, tylko w Hali Stoczni(tej, która spłonęła w 1994 roku). Następny festiwal odbył się już w Warszawie, w 1958 roku i to był pierwszy festiwal jazzowy w Warszawie. Odbywa się on do dzisiaj i na pewno słyszeliście o tym festiwalu, nosi nazwę Jazz Jamboree. Odbywa się cyklicznie co Walicki był również inicjatorem pierwszego polskiego koncertu rock-and-rollowego. On ukuł też powiedzenie „big bit”czyli mocne uderzenie. Pierwszy koncert bigbitowy odbył się 24 marca 1959 roku w klubie „Rudy Kot”. „Rudy Kot” znajdował się –bo pozostał tylko budynek, przy ulicy Garncarskiej. Jak będziecie przechodzili koło dawnej redakcji Dziennika Bałtyckiego –bo również jej tam już nie ma, to widać namalowane na szybach koty i to właśnie miejsce, gdzie mieścił się klub „Rudy Kot”. To była odbudowana w 1947 roku, część kompleksu hotelowo-restauracyjnego Deutscher Hofi tam znalazł się klub studencki, w którym rozpoczął działalność Klub Pracowników Kultury. Powstał tutaj kabaret „Rudy Kot”, którego program pod tytułem, nomen omen, „Miniatury”, czyli tak jak nasz cykl, w którym wam opowiadam o dźwiękach Gdańska. Ten program był opary o teksty Tadeusza Boya-Żeleńskiego. Występowali znakomici artyści, tacy jak Zbyszek Cybulski, Bogumił Kobiela. W tym budynku działał również Teatr Łątek, który później przekształcił się w teatr lalkowy Miniatura. O tym również opowiadaliśmy w jednym z odcinków tegorocznych Miniatur, gdy była mowa o dzielnicy Wrzeszcz. W tymże „Rudym Kocie”wystąpił po raz pierwszy zespół bigbitowy o nazwie Rythm and Blues. Opierał się na utworach twórcy amerykańskiego „Little Richarda”, również Jerry’ego Lee Lewisa czy Fatsa był Bogusław Wyrobek, ale również Michaj zespołu Rythm and Blues, po tym pierwszym, który był takim zaczątkiem, odbywały się również w całej Polsce. Młodzież, która oglądała te koncerty, była tak zachwycona, że czasami dochodziło do demolowania sal koncertowych, rzucano krzesłami, machano marynarkami. Po jednym z takich koncertów w Katowicach, Pierwszy Sekretarz Komitetu Wojewódzkiego, znany doskonale z lat osiemdziesiątych, Edward Gierek, powiedział, że „Jesteście na Śląsku, nasza młodzież uczy się i pracuje i raz w tygodniu chciałaby kulturalnie odpocząć i nabrać sił. Nie interesują nas wynaturzone mody i nie chcemy rozwydrzenia i rozpasania”. I zaraz potem zespół rozwiązano. Było to 22 czerwca 1960 Walicki od razu, tego samego dnia, powołał zespół Czerwono-Czarni. Ich debiut odbył się 23 lipca 1960 roku, całkiem niedaleko od klubu „Rudy Kot”, a mianowicie – w klubie on swoją siedzibę przy Hucisku. To ten piękny neorenesansowy budynek, który obecnie jest miejscem obrad Rady Miasta jeśli chodzi o zespół Czerwono-Czarni to występował w nim również Michaj Burano, ten, który udzielał się najpierw w Rythm and Blues. Należy tu też wymienić takie nazwiska, jak Jacek Lech, Helena Majdaniec, Katarzyna Sobczyk, Karin Stanek. Zespół występował w 1977 roku w Warszawie, razem ze słynnym zespołem The Rolling Stones. Franciszek Walicki działał również w Gdańskim Jazz Clubie. 18 lipca 1970 roku otworzył w Grand Hotelu w Sopocie pierwszą dyskotekę o nazwie „Musicorama”. To było coś nowego. To było coś fantastycznego, bo nikt jeszcze żadnej dyskoteki do tej pory nie widział w kraju. Repertuar, który prezentowano, bazował na płytach, przywiezionych zza „żelaznej kurtyny”. A gdy wymienię nazwiska ludzi, którzy mu w tym pomagali, to jeżeli słuchaliście kiedyś Programu Trzeciego Polskiego Radia to na pewno je pamiętacie –Piotr Kaczkowski, Witold Pograniczny, Roman Waszko, Marek Gaszyński. Dyskoteka nosiła nazwę „Musicorama”, ale „Musicorama” to był także cykl koncertów,które odbywały się od lutego 1968 do marca 1969 roku. W czasie tych koncertów występowały takie gwiazdy, jak Czesław Niemen, Czerwone Gitary, Breakout, Skaldowie, No To Co, Bizony, Polanie, Marek Grechuta, Filipinki. Wydawano również czasopismo o nazwie „Musicorama”, ale wychodziło tylko przez dwa lata. Franciszek Walicki patronował również takim zespołom i twórcom, jak Tadeusz Nalepa czy zespół Breakout, Józef Skrzek i zespół SBB. To on wymyślił SBB jako –Szukaj, Burz, Buduj.. Pomagał Urszuli Sipińskiej i takim zespołom jak Klaus Mitffoch, jak Azyl P. Po latach, bo już w latach osiemdziesiątych, postanowił reaktywować festiwale jazzowo-rockowe i w Sopocie w roku 1986 i w 1987 odbył się Old Rock Meeting –festiwal muzyki Walicki zmarł 03 października 2015 roku. Jest pochowany na Cmentarzu Witomińskim. Zmarł w bardzo pięknym wieku- 95 tych rzeczy, o których wspomniałam, był również autorem tekstów piosenek, jako Jacek Grań, taki miał pseudonim. Pisał chociażby przeboje Czesława Niemena, „Ciuciubabka”, „Czy mnie jeszcze pamiętasz?”, „Hej dziewczyno”. Również przeboje Nalepy, które śpiewała Mira Kubasińska z zespołem Breakout –„Gdybyś kochał, hej”, „Poszłabym za Tobą” i tak dalej…i tak dalej…Wspaniały człowiek 🙂Dziennikarz muzyczny Roman Rogowiecki powiedział o nim- „to Kopernik polskiego rocka”…

^{Agnieszka Holland jest polską reżyserką i scenarzystką filmową. Urodziła się w 1948 roku w Warszawie. Jej rodzice byli polskimi Żydami – ojciec, Henryk Holland był dziennikarzem i socjologiem, matka, Irena Rybczyńska była dziennikarką, czynnie uczestniczyła w Powstaniu Warszawskim. Rodzice Agnieszki rozwiedli się, a przyszła} Kronika przemocy: palona kukła Lecha Wałęsy Programowa nienawiść, przemoc, pogarda i wykluczenie – takimi skandalicznymi narzędziami od lat posługuje się prawica Kaczyńskiego. Mowa nienawiści i nienawistne gesty oraz przemoc wobec mniejszości zdominowały polską sceną polityczną, ogólnopolskie media, naszą codzienność. Poseł Krzysztof Mieszkowski mówi: „Przemoc symboliczna to narzędzie walki politycznej partii PiS. Od gestów się zaczyna. Najpierw płoną książki i symbole, a potem ludzie”. Parlamentarzysta tworzy „Kronikę przemocy”, w której zapisuje kolejne akty nienawiści. Start „Kroniki przemocy” zainicjowanej przez posła Krzysztofa Mieszkowskiego przypada na rok 1993. To wtedy podczas warszawskiej manifestacji pod Belwederem, na czele której stał Jarosław Kaczyński, spalono kukłę Lecha Wałęsy, urzędującego prezydenta RP. Mowa nienawiści jest w w wolnej Polsce zmorą od lat. Kaczyński wypiera się kukły Wałęsy „Demonstracja środowisk prawicowych odbyła się 29 stycznia 1993 r. – rozpoczęła się na pl. Trzech Krzyży, po czym przeszła Alejami Ujazdowskimi pod Belweder. Tam spalono kukłę z napisem „Bolek”Kaczyński wypiera się kukły – Krzysztof Mieszkowski tworzy internetową kronikę nienawiści Tym wspomnieniem parlamentarzysta rozpoczyna swą kronikę niszczenia demokracji przez prawicę Kaczyńskiego. Komentuje: „Należy pamiętać, że obecna nienawiść nie wzięła się znikąd. Podsycana i tolerowana przez lata, pozwoliła się umocnić tym, którzy swą władzę budują na przemocy i wykluczeniu” Jak twierdzi poseł Krzysztof Mieszkowski problem systemowej nienawiści w Polsce z roku na rok eskaluje: „Mamy dziś do czynienia z obrzydliwym modelem „patriotyzmu”. Opiera się on na przemocy i niechęci wobec imigrantów, np. z Ukrainy, osobach ze społeczności LGBT czy osobach odmiennych rasowo. Ten model pogardy i wykluczenia stał się zresztą oparciem dla całej kampanii prezydenckiej Prezydenta Andrzeja Dudy. Dziś Prezydent Polski szafuje przecież narzędziami wykluczenia i pogardy, które wprost wywołują skojarzenie z politycznym modelem nazistowskich Niemiec”. Ta systemowa nienawiść narasta i niszczy od środka Polskę od lat.”Krzysztof Mieszkowski, poseł na Sejm RP Język pogardy stosowany od lat niesie przemoc Jak udowadnia parlamentarzysta, prawica Kaczyńskiego od lat posługuje się gestami i językiem pogardy. W „Kronice przemocy” umieszcza więc, po spaleniu kukły Wałęsy, spalenie na wrocławskim rynku kukły Żyda podczas manifestacji ONR w 2015 r., wywieszenie w czasie Marszu Niepodległości w Warszawie transparentu z napisem „Europa będzie biała albo bezludna” (2019 r.), zamordowanie Prezydenta Gdańska, Pawła Adamowicza podczas światełka do nieba w czasie finału WOŚP półtorej roku temu. To wieloletnie podsycanie nienawiści i opieranie polityki na pogardzie i wykluczeniu jest zdaniem Mieszkowskiego niesłychanie szkodliwe. „Godzi w całe społeczności i konkretnego człowieka. Jest tragiczne w skutkach, o czym, niestety, zdążyliśmy się już przekonać. Wciąż jednak mamy do czynienia z tolerancją dla tych obrzydliwych praktyk. Co więcej, Prezydent RP opiera na nich swoją kampanię prezydencką. To wstyd”. Mowa nienawiści: szczególna odpowiedzialność Prezydenta RP Mieszkowski odwołuje się tu do ostatnich wydarzeń z czerwca tego roku i podpisania przez Prezydenta Dudę „Karty Rodziny”, na łamach której Prezydent zadeklarował „ochronę dzieci przed ideologią LGBT” oraz „zakaz propagowania ideologii LGBT w instytucjach publicznych”. „Próbuje się nam, proszę państwa, wmówić, że to ludzie, a to jest po prostu ideologia”.Prezydent Andrzej Duda odnośnie osób ze społeczności LGBT „Oni nie są równi normalnym ludziom (…) Skończmy słuchać tych idiotyzmów o jakichś prawach człowieka czy jakiejś równości”.Poseł Przemysław Czarnek Jak zauważa poseł Krzysztof Mieszkowski to systemowe dezawuwowanie praw człowieka wprost uderza w zapisy Konstytucji RP. „Wszyscy mają prawo do równego traktowania przez władze publiczne”; „Nikt nie może być dyskryminowany w życiu politycznym, społecznym lub gospodarczym z jakiejkolwiek przyczyny”.Art. 32 Konstytucji RP Kolejne wydarzenia, które składają się na „Kronikę przemocy” poseł Mieszkowski publikuje w swoich mediach społecznościowych. Na kronikę składa się 12 takich wydarzeń, jednak ostatnie dni pokazują, że lista może wymagać wielokrotnej aktualizacji o nowe akty przemocy werbalnej w przestrzeni publicznej. Czytaj więcej aktualności Iiqah.

0mxooc401w.pages.dev/52

0mxooc401w.pages.dev/93

0mxooc401w.pages.dev/168

0mxooc401w.pages.dev/143

0mxooc401w.pages.dev/68

0mxooc401w.pages.dev/213

0mxooc401w.pages.dev/25

0mxooc401w.pages.dev/21

0mxooc401w.pages.dev/150

kim byli rodzice krzysztofa mieszkowskiego